అమ్మా..!’’ పిలుచుకుంటూ వచ్చాడు చింటుగాడు బడున్న రోజు లేపంగ లేపంగ లేవరు. ఆదివారం మాత్రం పొద్దున్నే లేస్తరు. ఇట్ల వచ్చి ఒక అంచెడు ఉన్క తీసుకురాపో. పొయ్యి ముట్టిద్దాం.”నేను తేనమ్మా!’’ అనుకుంట జారుబడి కడుప మీద కూర్చున్నాడు. నేను తెస్తనే” అంటూ తమ్ముణ్ణి పక్కకు జరిపి, సంచిలో ఉన్న ఉన్క తట్టలో వేసుకొని తెచ్చి తల్లికి ఇచ్చి, గుండితో నీళ్ళు తెచ్చి కొప్పెర నింపింది కీర్తన.అరేయ్ చింటూ నువ్వెళ్ళి మీ నాన్న లేచిండో చూడుపో” అంది. మెల్లగా లేచి నడిమింట్లకు నడిచిండు చింటుగాడు.
మొహం కడుక్కుని వచ్చి సాయిమాన్ల స్టూలు మీద కూర్చున్నాడు ప్రవీణ్. ‘‘మళ్లీ ఏం పుట్టింది? ఒకటి రెండు గ్లాసులు పండుగకు, పబ్బానికి తాగుతా’’ అని ఒట్టేసినవ్, రాత్రి సోయి లేనంత తాగచ్చినవు?’’ అంది స్వరూప. తలెత్తి స్వరూపని చూసాడు. కానీ జవాబు ఇవ్వలేదు.పైసల్, పాణం కరాబ్. పెయికి తాకత్ రాదు. కండలు రావు. ఏం వచ్చి పాడైతదో తాగితే? ‘తాగనే తాగ’ అని ఒట్టు మీద ఒట్టు వేస్తరు మళ్లీ తాగి సత్తరు” ఆక్రోశం వెళ్లగక్కింది స్వరూప.లోపల చివుక్కుమంటుంది. కానీ మన్ను తిన్న పాము లెక్క తల కిందికి వంచి తిట్లన్ని వింటున్నాడు. అసలే రాత్రిల తాగిన తాగుడికి పాణమంతా గావర గావర అయితుంది. సప్పుడు చేయకుండ అట్లనే కూసున్నడు. బకెట్ తెచ్చి కొప్పెర్ల నీళ్లు కుమ్మరించి ‘‘నువ్వు కూడా తానం చేస్తే సాయిమాన్ల పని అయిపోతది. వంటింట్ల కూర పొయి మీదెయ్యాలి. ఇయ్యాల రాధమ్మోల్ల మనమరాలకి చీర కట్టిస్తున్నరట నాలుగైదు జాకెట్లు ఉన్నయ్ కుట్టనీకి. మధ్యాహ్నం వరకు ఇయ్యాలి’’ మాట్లాడుకుంటనే బకిట నూతి మీద పెట్టి వచ్చింది. వదిలేస్తే అట్లనే కూసుంటడేమో అని తీస్కెళ్లి నూతిబండమీద కూసోబెట్టింది.
‘‘ఎందుకు బావ అంతగనం తాగుడు? పిల్లలు పెద్దోళ్ళు అవుతున్నారు”ఈసారి నిదానంగా అడిగింది స్వరూప.అది కాదే మా పదో తరగతి సోపతోల్లు అంతా మేం చిన్నప్పుడు చదివిన బడిలో ఒకసారి కలుద్దాం. బడికోసం ఏదైనా చేద్దాం అని అనుకున్నరట. వచ్చే నెల బడికాడికి వస్తరట. బడి పక్కన్నే ఉండే మా మహేందర్ గాని బంగ్లాల దావతట. నిన్న రాత్రి రమేష్, శీను మా రైస్ మిల్ కాడికి వచ్చి చెప్పిండ్రు.ఓహో పాత దోస్తులు కలిసిండ్రని తాగినవా?
వాళ్ళు ఈ ముచ్చట చెప్పి చీకటి పడుతుందని వెళ్లిపోయిండ్రు. ఆళ్ళెళ్లిపోయినంక నాకే మనసునవట్టలేదు. నేను పదో తరగతిలో జిల్లా ఫస్ట్ మార్కులు తెచ్చుకున్న. ‘పైసా కట్టుడు లేదు. మీదికెల్లి స్కాలర్షిప్ కూడా వస్తది. పిల్లగానికి మస్తు ఫ్యూచర్ ఉన్నది’ అని ఎందరో చెప్పిండ్రు. ఎంత చెప్పినా.. ఎవరు చెప్పినా మా బాపు వినలేదు. ‘చాయ్ దుకాణం నడుపుకుంట పది సదివిచ్చుడే ఎక్కువైంది. ఏదో ఒక పనిల పెడితే ఆసరా అయితడు’ అన్నడు. అక్కణ్ణే ఉంటే మొండికేస్తనని ఈ ఊళ్లెకు తీసుకొచ్చిండు. ఇక్కడ దొర రైస్ మిల్లుల పనికి పెట్టిండు. ఆ ఊరు, బడి, ఆ మనుషుల దిక్కు చూసి ఇప్పటికి 20 ఏండ్లు దాటుతుంది. మస్తు చదువుకోవాలి.పెద్ద హోదాలో ఉండే ఉద్యోగం చేయాలనుకున్న. ఇప్పుడు నాతోపాటు చదువుకున్నోళ్లు ఎక్కడెక్కన్నో ఉద్యోగాలు చేస్తుండ్రు కావచ్చు. అప్పటి బ్యాచిల అందరికన్న ఎక్కువ మార్కులు తెచ్చుకున్న నేను మాత్రం జీవితంలో ఎనకబడిన అని...నెత్తిల తిరిగినంక పాణమంతా అగులు బుగులు అయ్యింది. దుఃఖం వచ్చింది. ఆయింత బ్రాంది షాపుకి పోయి తాగిన. తప్పయిందే’’ కళ్ళల్లో నీళ్లు నింపుకున్నాడు.
ప్రవీణ్ కన్నీళ్లు తుడిచి దగ్గరికి తీసుకున్న స్వరూప ‘‘ఎందుకు బావ ఇంకోళ్ళకి ఉన్నది చూసి మనసు చిన్న బుచ్చుకుంటావు. దేవుడు ఎవరికిచ్చేది వాళ్ళకి ఇస్తడు. ఈ ఊళ్లో ఒక్కళ్ళయినా నువ్వు రైస్ మిల్లుల పని చేస్తవు. చిన్న జీతగానివి అని చిన్నగా చూస్తరా? ఎవల్లకు ఏ అవసరం ఉన్నా ‘నేనున్నా’ అని తోడుగా నిలబడతావు. మొన్నటికి మొన్న భూమన్న చిన్న కొడుకు బండి మీదికెళ్ళి పడ్డడంటే రెండు రోజులు దవాఖాన్ల ఉండి సూపిచ్చి అత్తివి. దుబాయి నుండి భూమన్న ఫోన్ చేసి ఏడ్సుకుంట ఎంత మెచ్చుకున్నడు. ఈ ఊళ్ళె నీ దగ్గర సంపాదన లేదని అనెటోల్లు ఒక్కలైనా ఉన్నరా? నోరు మంచిదైతే ఊరు మంచిదైతది. అయినా మనకేం తక్కువనే? చిన్నదో పెద్దదో సొంత ఇల్లు ఉన్నది. ఇద్దరం కలిసి సంపాదిస్తున్నాం. పిల్లల చదువులకి-అక్కర్లకు చిట్టీలు కడుతున్నాం ఇన్సూరెన్స్ కడుతున్నం. ఎవరి దగ్గర చేయి చాపలేదు ఇంతకన్నా ఇంకేం కావాలి బావ. మనసు తిరం చేసుకోకపోతే ఎంత సంపాదించినా, ఎన్ని బంగళాలున్నా, కార్లల్ల తిరిగినా తృప్తి ఉండదు’’ అని మాటలతో, నీళ్లతో తలంటి తువ్వాల చేతిలో పెట్టి వంటింట్లోకి నడిచింది.
నువ్వేం ఎవరికన్నా తక్కువ కాదు చిన్నప్పుడు అరేయ్, ఒరేయ్ అని ఎట్ల పిలుచుకున్నరో, ఎట్ల మాట్లాడుకున్నరో అట్లనే మాట్లాడు’’ పండుగకు కొన్న ప్యాంటు మంచిగా ఉతికి ఇస్త్రీ చేసి పెట్టింది. లేత నీలిరంగు డబ్బాల అంగి తగ్గట్టుగా ఆమెనే కుట్టింది. అటుకు మీద సందుగుల పెట్టిన బూట్లు బయటకి తీసి మంచిగా తుడిచింది. ‘‘నిజానికి వాళ్ళ డాబు దర్పం చూయించుకోవడానికి తప్ప ఈ దోస్తులంతా ఒక దగ్గర ఒకేసారి కలుసుడు ఏముండదే బావ. అవసరం ఉన్నప్పుడు ఎవరితో అవసరం ఉంటే వాళ్లు కలుస్తనే ఉంటరు కదా? మళ్లీ ఇట్లా అందరూ కలిసుడు ఏందో
సరే నువ్వు మందిల కలవాలి. ఏండ్ల కిందట కలిసినావు. మళ్లీ అందరూ దోస్తులను కలుస్తావు అని పంపిస్తున్న. బాగా తాగకు. లిమిట్ల ఉండు. మంచిగా పోయిరా. చాలా రోజుల నుండి మా అక్క రమ్మంటుంది నేను కూడా రెండు రోజులు వెళ్ళొస్తా’’ అని చెప్పి పంపించింది స్వరూప.ఎవడెవడు ఎట్లా అయ్యిండో. ఎంతమందిని గుర్తుపడతానో ఎవరిని గుర్తుపట్టనో’’ అని ఆలోచించుకుంటూ బైకు మీద బడికి బయలుదేరాడు ప్రవీణ్. బడి దగ్గరకు రాగానే బండి పక్కకు ఆపి బడికాడ వేసిన పెద్ద పెద్ద టెంట్లు డెకరేషన్ చూసి అట్లనే నిలబడిపోయిండు.ఎందుకో బడి లోపలికి పోవాలి అనిపించట్లేదు. పదో తరగతి చదువుకున్నప్పుడు ఉన్న పెద్దసారూ, టీచర్లు, సర్పంచి ఇంకా ఎవరో పెద్దమనుషులు స్టేజి మీద ఉన్నరు. మహేందర్ స్టేజి మీద మాట్లాడుతున్నాడు. గడ్డం మీసాలు సరిగ్గా రాని వాళ్ళు ఇప్పుడు ఇంతింత బొర్రలు వేసుకొని, పిల్లి గడ్డాలు, బట్టతల, కళ్లద్దాలు, కోట్లు వేసుకున్న దోస్తులను చూసి గుర్తు పట్టీ పట్టనట్టుగా నివ్వెరపోయి అలాగే గేటు బయట ఒక మూల నుండి చూస్తుండిపోయాడు.
ఒక్కొక్కరు స్టేజి ఎక్కి ఫేవరెట్ టీచరు ఎవరు? ఇప్పుడు ఎలా సెటిల్ అయ్యారు? ఏం చేస్తున్నారు? ఎంత సంపాదిస్తున్నారు? బడి డెవలప్మెంట్ కోసం ఎంత డొనేట్ చేద్దాం అని మాట్లాడుతున్నారు.అనిల్ హైదరాబాద్లో ఓ సాఫ్ట్వేర్ కంపెనీకి నేషనల్ హెడ్ అని చెప్పాడు. విజయ్ సొంతంగా బిజినెస్ చేస్తున్నానని తనకిందే 50 మంది పనిచేస్తున్నారని చెప్పాడు. అప్పటికి అదంతా చూస్తున్న ప్రవీణ్ కి వీళ్ళను కలవడం అవసరమా? నేను రైస్ మిల్లులో పని చేస్తున్న అంటే అసలు తనతో మాట్లడతారా అనే ఆత్మన్యూనత ఒకవైపు. తను కూడా చదువుకొని ఉంటే ఎంత బాగుండేది అనే ఆలోచనలు మరోవైపు మనసుని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్నాయి. ఇంతలో సంపత్ స్టేజి మీదకి వెళ్ళి ‘అమెరికాలో సెటిలయిన నాకు చిన్నప్పుడు ఇంగ్లిష్ అంటే విపరీతమైన భయం ఉండేది. పదవ తరగతి పరీక్షలో నా ముందు కూర్చున్న ప్రవీణ్ పేపర్లో నకల్ కొట్టి పాసయ్యా. ప్రవీణ్ని త్వరగా కలవాలనుంది. ప్రవీణ్కి ఫోన్ చేసి ఎక్కడి వరకు వచ్చాడో కనుక్కో’ అని మహేందర్ని అడిగాడు. ఆ మాటలు విని తట్టుకోలేకపోయాడు. వెంటనే జేబులో నుండి ఫోన్ తీసి స్విచాఫ్ చేశాడు. తన పరిస్థితి చూసి హేళన చేస్తారేమో అనుకుంటూ తను వచ్చినట్టు కూడా తెలియనివ్వకుండా వెనక్కి వచ్చేసి రైస్ మిల్లుకి పోయి పొద్దుగూకే దాకా పని చూసుకున్నడు. కానీ ఎంతసేపూ దోస్తుల మాటలు, వారి డ్రెస్లు కార్లు హోదా తనని వెక్కిరిస్తున్నట్టు ఉన్నాయి. ఇక ఆగలేక సీదా మల్లేశం బ్రాంది షాపుకి పోయి ఫుల్లుగా తాగి, అక్కడే ఉన్న గద్దె మీద ఒరిగి నిద్రపోయాడు. తెల్లవారుజామున ఎప్పుడో మెలకువ వస్తే బండి తీసి కాస్త దూరం నడపగానే అదుపుతప్పి రోడ్డు పక్కన కందకంలో పడిపోయాడు.
అటుగా వెళుతున్న ఒక సాధువు ప్రవీణ్ని పైకి లేపి కూర్చోబెట్టాడు. ‘‘ఇంత పొద్దున ఎటు బయలుదేరావు? ఏమైంది ఇలా పడిపోయావు?ఏమో సామీ కండ్లకు శక్కరచ్చినట్టైంది’’ అని చెప్తుండగానే తాగిన వాసన గుప్పుమన్నది. సాధువుకు పరిస్థితి అర్ధమైంది.ఎందుకు బాబు ఇంతలా తాగడం? నీకోసం ఇంట్లో ఎదురు చూసేవాళ్ళు ఏమైపోవాలి? ఇంకా నయం పెద్ద దెబ్బలు తాకలేదు. దేవుడిచ్చిన జన్మని వృథా చేసుకోకూడదు నాయనా.!’’ అన్నాడు. ‘‘అవును సామీ! మీరన్నది నిజమే. కానీ నిన్నటి నా కథ వేరే ఉండె. ఆ ఆలోచనల్లో కొద్దిగ తాగుడు ఎక్కువైంది’’ నసిగిండు.ఏంటి ఆ పరిస్థితి!?’’ అడిగాడు సాధువు.పోనీలే సామీ, ఇడిషేయండి. నా బతుకు ఇంతే” నిర్లిప్తత ‘అంతటి కష్టం ఏమొచ్చింది’’ మళ్లీ అడిగాడు సాధువు. తన మానాన తాను వెళ్లకుండా కందకంలో నుండి బయటకు తీశాడన్న మర్యాదతో చెప్పకుండా ఉండలేకపోయాడుఈ దునియాల అందరూ.. అందరి దాకా ఎందుకు నాతో పాటు పెరిగిన, నాతో పాటు చదువుకున్న వాళ్లంతా గొప్పగా బతుకుతున్నారు. వాళ్ళలాగ ఆనందంగా బతకడానికి నేను పెద్ద చదువులు చదువుకోలేదు. పెద్ద నౌకరి లేదు. నా దగ్గర ఆస్తులు లేవు. ఇగ సచ్చేదాక నా బతుకు ఇంతే. ఎవరేం చేయలేరు సామీ వదిలేయండి’’ అన్నాడు ప్రవీణ్.
వాళ్ళు గొప్పగా ఉంటున్నారని నువ్వు అనుకుంటున్నావు. కానీ ఆస్తులు, హోదాలు, ఉన్నంత మాత్రాన ఆనందంగా ఉంటారని ఎలా అనుకుంటున్నావు? ఆనందంగా ఉండటం అనేది మనసుకి సంబంధించిన స్థితి. డబ్బులతో ఆస్తులతో కొని తెచ్చుకునేది కాదు. నీవు మనసు సంతృప్తి చేసుకుంటే నీదగ్గర ఉన్నదాంతోనే వాళ్ళ కన్నా ఎక్కువ ఆనందంగా ఉండొచ్చు’’ శాంతంగా చెప్పాడు సాధువు నా దగ్గర ఏమున్నదని ఆనందంగా ఉండటానికి?’’ఆనందంగా ఉండటానికి ఏమీ అక్కర్లేదు. నీ దగ్గర ఏమీ లేదనో.. ఎవరికో ఏదో ఉందనో.. బాధపడకుండా ఉంటే చాలు. ఆత్మ సంతృప్తి ఉంటే అన్నీ ఉన్నట్టే” ప్రశాంతంగా చెప్పాడు సాధువు అది కాదు స్వామీ. నేను కూడా వాళ్ళలా చదువుకుని ఉంటే, వాళ్ళలా జాబ్ చేస్తుంటే అంతే ఆనందంగా ఉండేవాడిని. తోటోడితో పోల్చుకోకుండ ఎలా ఉండగలం? ‘వాళ్లు ఆనందంగా లేరేమో’ అని మీరు చెప్పేది అబద్ధం. నాతో పాటు చదువుకున్న వాళ్ళు ఎంత హాయిగా ఉన్నారో నా కళ్ళారా చూశా. మీ మాటలను నమ్మను. ఏదో ఓదార్పుకు చెప్తున్నారు మీరు. మా స్వరూప కూడా అంతే. ‘ఉన్నదాంతోనే తృప్తిగా ఉందాం’ అంటుంది. మనకాడ తక్కువ ఉన్నదని తెలిశాక మనసు ఎట్లా ఒప్పుకుంటుంది. పాణం ఎట్లా తిరం పడుతుంది” ఆ సాధువుకు ఎదురు ప్రశ్నలు వేశాడు.
‘‘నిన్ను నమ్మించే అవసరం నాకు లేదు. కానీ, అన్నీ ఉండి కూడా ప్రశాంతతని కోల్పోయి ఇలా ఇబ్బంది పడుతున్నావు. అందుకే నావల్ల అయ్యే సాయం చేయాలి అనిపిస్తుంది. ఒకవేళ ఏదైనా చేస్తే నీకు నమ్మకం కుదురుతుంది అంటే చెప్పు. నేను నిన్నెలా నమ్మించగలనో” అన్నాడు సాధువు.అది కూడా మీరే చెప్పండి’’ అన్నాడు ప్రవీణ్.సరే తను చెప్పినట్టు చేస్తే తెలుస్తుంది అంటూ తన జోలెలో నుండి ఒక విభూతి ఉండని తీశాడు. దాన్ని మంత్రించి ప్రవీణ్ చేతిలో పెడుతూ ‘‘ఈ విభూతిని మీ ఇంట్లో అద్దం పైన రాయి. అప్పుడు నువ్వు తలచుకున్న వాళ్ళని చూడగలవు. వాళ్ల మాటలు వినగలవు. ఇది మూడుసార్లు మాత్రమే పనిచేస్తుంది. ఆ తరువాత అది మామూలు అద్దమే. నువ్వు ఎవర్నైతే ఆనందంగా ఉంటున్నారు అనుకుంటున్నావో వాళ్లని తలచుకుని చూసి నువ్వే స్వయంగా తెలుసుకో’’ అంటూ జోలె సర్దుకున్నాడు.నిజంగా ఈయన దగ్గర శక్తులు ఉంటే నాకు డబ్బులు, నగలు ఇవ్వొచ్చుగా! హాయిగా జీవితం గడిపేస్తా. అయినా అవన్నీ ఉన్న నా దోస్తులు ఆనందంగా ఎందుకు ఉండరు? అదీ తేల్చుకుందాం అనుకున్నాడు మనసులో. సరే తమరు చెప్పినట్టే చేస్తా” అంటూ సాధువుకు నమస్కరించి విభూదిని కళ్ళకు అద్దుకుని జేబులో వేసుకున్నాడు. ఇద్దరూ వారి వారి తోవలో బయలుదేరారు.
ఇంటికి చేరుకుని స్నానం చేసి అద్దం మీద విభూది పూశాడు. మనసులో అనిల్ని తలచుకున్నాడు. అనిల్ లాప్ టాప్ బ్యాగు భుజానికి వేసుకుని హుషారుగా ఆఫీసు గదిలోకి వెళ్తున్నాడు. తన క్యాబిన్లోకి వెళ్ళి లాప్టాప్ ఆన్ చేశాడు. ఆన్లైన్లో మీటింగ్ మొదలైంది. అనిల్ ఏదో చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు. కానీ అవతల వాళ్ళు వినిపించుకోవట్లేదు. అనిల్ పైన నమ్మకం ఉంచి బిజినెస్లో చాలా డబ్బులు పెడితే తగినంత రిటర్న్స్ రావట్లేదు అనేది అర్థం అవుతుంది. తప్పు ఎక్కడ జరిగిందో తెలుసుకుని సరిదిద్దుకుంటా అని బతిమిలాడుతూ కాల్ కట్ చేశాడు అనిల్.
‘‘రోజుకి 11-–12 గంటలు కష్టపడుతున్నా. వారంలో రెండు మూడు రోజులు ఇలాంటి మీటింగులు, క్లాస్లు ఉంటూనే ఉంటాయి. ఈ ఇల్లు, కారు, లగ్జరీలకి ఈ.ఎం.ఐ.లు కట్టాలనే కానీ, లేదంటే ఈ టార్చర్ ఎవడు భరిస్తాడు. టైంకి తిండి, నిద్ర, పర్సనల్ లైఫ్ ఉండదు. పరిస్థితి ఇదని ఇంట్లో చెప్పుకోలేను. ఇదేం జీవితం” అని గులుక్కున్నాడు. నిమిషంలోనే మొహం తుడుచుకుని కంప్యూటర్లో మోటివేషన్ కొటేషన్స్ చదివి, లేని చిరునవ్వుని బలవంతంగా తెచ్చుకొని ఒళ్ళు విరిచి మళ్లీ పనిలో పడ్డాడు.అదంతా చూసిన ప్రవీణ్ ‘‘వీడి లైఫ్ ఇలా ఉందేంటి? ఆఫీసులో ఎంత పెద్ద పొజిషన్ లో ఉన్నా... ఒకడి కింద పని చేసుడేగా! అందుకే వీడి లైఫ్ బయటికి దర్జాగా కనబడుతున్నా.. చాలా దయనీయంగా ఉంది.
సొంతంగా బిజినెస్ చేస్తున్న విజయ్ గాడి పరిస్థితి ఏంటో అని ఈసారి విజయ్ని తలచుకున్నాడు. చాలా బిజీగా ఫోన్లో మాట్లాడుతున్నాడు. ఫ్యూన్ వచ్చి బ్యాంకు ఆఫీసర్లు కలవడానికి వచ్చారని చెప్పాడు. ‘‘ఇంతకు ముందు తీసుకున్న లోన్ పూర్తి అయ్యింది. ఇప్పుడు ఇంకా లోన్ ఇస్తాం. బిజినెస్ ఎక్స్ప్యాండ్ చేసేందుకు మా నుంచి పూర్తి సహాయసహకారాలు ఉంటాయి. అన్ని ఆర్థిక లావాదేవీలు మా బ్యాంకుతోనే జరపాలి” అని చెప్పాడు బ్యాంకు మేనేజర్. ‘‘హమ్మయ్య వీడి లైఫ్ బాగానే ఉన్నట్టుంది” అనుకుంటున్నాడు ప్రవీణ్.లేదు సార్. బిజినెస్ ఎక్స్ప్యాన్షన్ ఆలోచన లేదు. ఇప్పటి వరకు మీరు చేసిన సాయం మరువలేనిది. మీ బ్యాంకు లోన్ పూర్తిగా తీర్చినందుకు సంతోషంగా ఉంది”అన్నాడు విజయ్. సార్ మీలాంటి వ్యాపార దక్షత ఉన్నవాళ్లు ఇక చాలు అంటే ఎలా? మీరు ఇంకా చేయాలి. ఎంతో మందికి అవకాశం ఇవ్వాలి. పైగా మీ వ్యాపారం బాగుంది’’మీ ఆదరాభిమానాలకు కృతజ్ఞతలు. నేను కూడా సాధించాలి. స్ఫూర్తిగా నిలవాలి. అవకాశాలు ఇవ్వాలి.. అని పట్టుదలగా మా ఊరి నుండి వచ్చా. ఎన్నో బాధలు కష్టాలు అనుభవించా. ఎంతో పోరాటం చేశా. ఏదో సాధించాలి అని పరుగులు తీసా.
వ్యాపారంలో సాధించా. కానీ ఈ ఇరవై ఏండ్ల జీవితంలో వ్యక్తిగతంగా ఎంతో కోల్పోయా. నా పిల్లలు ఏం చదువుతున్నారో? ఎప్పుడు తిన్నారో? ఎప్పుడు పడుకున్నారో? ఏదీ దగ్గర ఉండి చూసుకోలేకపోతున్నా. పర్సనల్ లైఫ్ అనేదే లేకుండాపోయింది. ఎన్నో ఒత్తిళ్లను ఎదుర్కొంటేనే ఈ విజయం. ఒకటి కావాలి అంటే ఒకటి వదులుకోవాలనేది నిజమే. కానీ నేను జీవితంలో చాలా అమూల్యమైన అనుభూతులను వదులుకుని నోట్లు సంపాదిస్తున్నా. ఇప్పటికే చాలా సంపాదించా. కానీ ఎప్పటికీ తిరిగి రాని చాలా జీవితం కోల్పోయా. ఇప్పటికి నేను సాధించింది నిలబెట్టుకుంటే చాలు సార్’’ అన్నాడు విజయ్.డబ్బులు హోదా కార్లు నౌకర్లు వద్దంటున్నాడు ఏంటి? డబ్బు లేకపోతే ఆనందం ఉండదు అనుకున్నా. కానీ డబ్బులు ఎక్కువైనా ఆనందం ఉండదా? భోగాలు వస్తే పరిస్థితి ఇలా ఉంటుందా? అయితే స్వరూప ఎప్పుడూ మొత్తుకునేదే నిజమా! ఉన్నదాంట్లో తృప్తి పడటమే అసలైన ఆనందమా? మనిషికి కావలసింది ఆనందమయ జీవితమా? ఏదో ఒకటి సాధించాలి అని ఆరాటపడటమా?
నా తోటివాళ్ళు ఎలా ఉన్నారో తెలుసుకుంటే చాలు కదా. అలా ఆరాటపడిన వాళ్ళు ఇద్దరూ ఏదో సాధించాం అనుకున్నారు. కానీ వాళ్ళకి మనఃశ్శాంతి లేదనేది తేటతెల్లం అయ్యింది. ఇన్నిరోజులు ఏదీ సాధించలేక పోయానని బాధపడటం వృథానా? అయితే ఏమీ సాధించకుండా ఏ ఆస్తులు లేకుండా కూడా ఉన్నంతలో తృప్తిగా ఉండొచ్చా?” లాంటి ఎన్నో ఆలోచనలు. ఇప్పుడు ఎవరి గురించి చూడాలి? ఎవరు ఆనందంగా ఉన్నట్టు? స్టేజి మీద మాట్లాడిన వాళ్లందరినీ గుర్తు తెచ్చుకున్నాడు. కానీ అనిల్, విజయ్ లైఫ్ చూశాక ఇక తనతో చదువుకున్న వారి లైఫ్ చూస్తే తన ప్రశ్నలకు సమాధానం దొరుకుతుందనే నమ్మకం కుదరట్లేదు. మనసులో దేవుడ్ని స్మరించుకుని విభూది రాసి ఆ అద్దాన్నే అడిగాడు. ఆశ్చర్యం.!! కళ్ళు నలుచుకుని పెద్దగా చేసి మరీ చూసాడు. అద్దంలో తన రూపమే. స్వరూప తనని ఎంత ప్రేమగా చూసుకుంటుంది, రాత్రి ఎంత ఆలస్యంగా వచ్చినా తినకుండా తనకోసం ఎదురుచూడటం, పొద్దున నిద్ర లేచిన దగ్గరనుండీ అన్నీ తానై ఇల్లు చక్కబెట్టడం.. పిల్లలకి తన మీద ఉన్న ఆప్యాయత, ఊరి వాళ్ళ అభిమానం, రైస్ మిల్లు ఓనర్ తన మీద ఉంచిన నమ్మకం కనబడుతోంది.
ఆశ్చర్యం అయోమయం.. కళ్ళనిండా నీళ్ళు తిరిగి అద్దం మసకబారింది. ఇవన్నీ గతంలో ఎప్పుడో జరిగినవో కాదు ప్రతీ రోజూ జరిగేవే. అయితే అవన్నీ ప్రవీణ్ ఎప్పుడూ మనసుకి తీసుకోలేదు. తను జీవితంలో ఓడిపోయాడు. ఉన్నత చదువు, గొప్ప ఉద్యోగం లేదు. కాబట్టి ఇక ఏమీ లేదనే ఆలోచనలు అతణ్ణి ఇంకేమీ ఆస్వాదించనివ్వలేదు. కానీ ఇప్పుడు స్వరూప రోజూ చెప్పే మాటలు, ఆ సాధువు చెప్పిన మాటలు, అలాగే తనతో తన భార్య పిల్లలు ఊళ్ళో వాళ్ళంతా ఎలా మెదులుతారని గుర్తు చేసుకున్నాడు. ఇదే కదా కావలసింది. ఇదంతా అనుభూతి చెందకుండా అన్నీ తనతోనే ఉన్నా ఏదీ పట్టించుకోలేదు. పైగా ఏదో కోల్పోయాను అనుకుని ఇన్నిరోజులు జీవితం ఎంత నిరాశతో గడిపాడనేది అర్థం చేసుకున్నాడు. మనసు తేలిక పడింది. నిదానంగా ఊపిరి తీసుకుని, అద్దానికి ఉన్న విభూది తుడిచేసి చిరునవ్వుతో అద్దంలో తనని తాను చూసుకున్నాడు.
రత్నాకర్ సుతారి ఫోన్: 9440332954
